Je werkt hard en met plezier.
Je bent superblij met en trots op je kid(s).
Je weet dat je relatie wel een boost kan gebruiken maar heej dat komt ooit wel weer.
Als mensen vragen hoe het met je gaat roep jij meteen ‘goed hoor!’
Je rent van hot naar her en je staat altijd ‘aan’.
Je maakt tijd om te sporten maar ontspant daar niet echt van.
Je dagen vliegen voorbij, je kijkt eens achterom en je ziet ineens hoe snel de tijd gegaan is.
Herken je hier wat van?
Dan daag ik je uit voor een klein experiment, het duurt niet lang.
Maak, terwijl je dit leest heel even pas op de plaats, heel even maar.
Haal eens diep adem en blaas de lucht eens goed uit.
Haal nog eens diep adem en blaas de lucht nog eens goed uit.
Ontspan je schouders, laat ze zakken, ontspan ook je kaken, geef jezelf even de ruimte.
En stel jezelf dan de vraag:
‘Hoe gaat het nu écht met mij?’
‘Word ik blij van hoe ik nu leef of vind ik het stiekem toch best heftig?’
‘Wat vind ik van al dat geren en gejakker?’
‘Is mijn houvast dat het ooit wel weer verandert, dat het vanzelf beter wordt?’
‘Voel ik iedere werkdag die spagaat tussen werk en thuis?’
‘Voel ik me schuldig naar mijn kind(eren) en mijn partner?’
‘Voel ik me schuldig naar mezelf?’
‘Schaam ik me soms voor gedachten die ik heb?’
Weet dan lieve moeder dat dat heel normaal is.
Weet dan dat je echt niet de enige bent.
Weet dan dat je daar nu even niets van hoeft te vinden.
Je hoeft niets te doen, niets op te lossen, niets te veranderen.
Het is gewoon nu even wat het is.
Waar ik je wel voor uitnodig is om je ogen te sluiten, nog eens diep adem te halen en te voelen waar precies in je lijf je iets voelt.
Voel je ergens spanning? Voel je ergens een druk? Voel je helemaal niets?
Blijf rustig ademhalen en doe verder niets.
Door stil te staan bij hoe het met je gaat, door ernaar te kijken en er geen oordeel over te hebben, door het er alleen maar even te laten zijn, dat alleen al geeft ruimte, dat alleen al geeft rust en dat alleen al laat je even zakken in het moment.
Hoe voel je je nu?
