Hoe komt het toch dat we van onszelf vinden dat we alles alleen moeten doen?
Dat we, als iemand ons wil helpen, die hulp steevast afwimpelen met een: “Nee joh, dat hoeft echt niet.”
Dat we geen gebruik maken van het aanbod: “Laat je weten als ik iets voor je kan doen?”
We gaan liever door tot we erbij neer vallen met wallen tot op de knieën van oververmoeidheid. We begroeten onze partner bij thuiskomst met een flinke portie chagrijn en klagen dat we de deur niet meer uit komen.
Vervolgens vinden we het zo erg dat we niet echt kunnen genieten. Voelen we ons schuldig omdat we niet de moeder zijn die we graag willen zijn: opgewekt, zelfverzekerd en volop genietend van onze kinderen.
Je zit in een vicieuze cirkel. Stap eruit. Accepteer hulp.
En weet daarbij dit:
Wij mensen zijn van oorsprong kuddedieren. We hebben anderen nodig om goed te kunnen functioneren. Zo zijn we geprogrammeerd.
Heel vroeger, toen we nog in stammen leefden, was het normaal dat je als vrouwen met elkaar en voor elkaars kinderen zorgde. Niemand deed dat alleen.
Daar staan we nu ver van af. Familie woont vaak verder weg en vriendinnen zijn druk met werk en eigen gezin. Moederen is een solistische bezigheid geworden.
Realiseer je dat je het niet alleen hoeft te kunnen. Niemand vraagt dat van je. En je màg het niet eens van jezelf verlangen omdat het zo niet bedoeld is. Zoals gezegd; we zijn zo niet geprogrammeerd. Het is tegen-natuurlijk.
Je hebt mensen om je heen nodig om je rol als moeder te kunnen pakken, om je kind groot te brengen en op te voeden. Zie dat niet als teken van zwakte of falen. Zie het als je verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid om volmondig “ja” te zeggen tegen hulp en die voor jezelf te regelen.
Oké, je bent nu ervan overtuigd dat je hulp moet inschakelen. Althans, dat hopen we 😉
Maar meteen duiken er allerlei gedachten op in de trant van “Wie zou ik moeten vragen?” Of “Maar ze hebben het zelf al zo druk.” Of “Het komt vast niet uit.” Of “Ik bel morgen wel of toch maar niet.”
Bedenk dan dat het voor de mensen om je heen fijn is om van betekenis voor jou te mogen zijn. Want hoe zou jij het vinden als een vriendin jou belt om boodschappen voor haar te doen omdat ze net met haar been in het gips zit? Dat doe je toch met alle liefde! En dat geeft jou toch een gevoel van verbondenheid met haar! Nou dan!
Gun het de mensen om je heen dat ze jou mogen helpen. Daarmee geef je hen een goed gevoel en jezelf ook.
