Je kindje voor het eerst wegbrengen naar de opvang….slik
Als je na de geboorte van je kleintje (ooit) weer aan het werk gaat, komt onherroepelijk het moment van wegbrengen en achterlaten van je lieverd.
De gedachte alleen al….
Pijn in je buik
Tranen prikken in je ogen
Een misselijk gevoel
Een knoop in je maag
En die verschrikkelijke gedachten maken het alleen maar erger.
Wat als hij moet huilen?
Wat als er even geen tijd voor hem is?
Wat als ze hem niet met hetzelfde liedje in bed leggen?
Wat als iemand anders de zorg voor een hele dag overneemt?
Loslaten heet dat. Maar hoe doe je dat?
Ik kan je verklappen; moeder worden is de allerbeste les in loslaten.
Vanaf het moment dat je moeder wordt begint het loslaten van jouw kleintje bijna meteen.
Loslaten is goed, loslaten hoort erbij, loslaten maakt een zelfstandig mensje van hem of haar.
Maar…..
Loslaten is niet leuk, loslaten doet pijn, loslaten maakt verdrietig en ik vind, om heel eerlijk te zijn, loslaten soms ook echt even stom.
Loslaten komt namelijk telkens weer terug en telkens weer is daar die pijn in mijn buik, die prikkende tranen, dat beschermende gevoel.
In welke fase je kind ook zit, loslaten is steeds weer een heftig ding. Dat went nooit!
‘Mam….. iedereen gaat vanmiddag naar het zwembad, mag ik er ook alleen heen?’
Ok, daar issie, dat gevoel.
Adem in, adem uit. Niet meteen ‘Nee!’ roepen, maar eventjes wachten met reageren.
‘Wat een leuk idee lieverd, wie gaan er allemaal? Hoe gaan ze erheen?’
‘Nou gewoon op de fiets en ik weet het niet precies hoor, er hebben er een paar afgesproken met elkaar.’
Terwijl hij vrolijk doorkletst over duiken van de hoge duikplank, dat hij eigenlijk niet eens goed weet waar het zwembad ligt als je er zelf heen moet fietsen, gebeurt er van alles in mij.
Typisch een onverwacht moment van loslaten.
Ik loop samen met mijn enthousiaste mannetje naar huis en we gaan lunchen. Geeft mij even wat tijd om mezelf bij elkaar te pakken en na te denken over de situatie. Mij niet mee te laten slepen in allerlei gedachten en als het ware er een beetje boven te gaan hangen en van een afstandje te kijken.
Uiteindelijk besluiten we samen dat hij lekker naar het zwembad moet gaan, dat het supergezellig is en dat het prima is dat hij dit alleen wil doen, maar ik breng en haal hem wel graag even.
Even later springt hij met een grote glimlach de auto uit, in de ene hand zijn rugzak met enorm badlaken, in de andere een zak snoep (‘want ik moet wel voor iedereen wat meenemen mam, dat vind ik fijn’), blosjes op zijn wangen, ‘nou doei, tot straks’ en ik zie zijn rossige koppie springend verdwijnen richting het hek.
Ik blijf achter, vechtend tegen de tranen, een enorme knoop in mijn maag, mijn handen op het stuur. ‘Wat als hij zich pijn doet? Wat als hij het niet meer leuk vindt? Wat als hij alleen blijft? Wat als hij gepest wordt? Wat als hij zijn vriendjes niet kan vinden? Wat als hij echt van de hoge duikplank gaat duiken?’
STOP!!
Deze gedachten helpen mij niet. Laat ik eerst eens voelen. Dat rotgevoel mag er nu gewoon even zijn.
Het ís ook niet niks, je kind voor de eerste keer iets alleen laten doen.
Of het nu voor het eerst alleen in een nieuw kamertje slapen is, alleen bij de opvang achterlaten, voor het eerst naar school gaan, alleen naar het speeltuintje lopen, een rondje fietsen, alleen op kamp gaan voor een week, alleen naar het zwembad gaan of op piepjonge leeftijd op kamers gaan en op eigen benen gaan staan, iedere fase heeft een stukje loslaten in zich.
Ik blijf het lastig vinden maar belast mijn kinderen daar niet mee. Ik bekijk de situatie en check de randvoorwaarden. Ik kijk naar mijn kinderen, lees hen en kijk hoe zij het vinden. Zijn ze blij, zijn ze trots, vinden ze het soms ook spannend, ik vraag ernaar en geef hen vertrouwen. Dat kan ook al bij een kleine baby. Het vertrouwen dat jij uitstraalt, de woorden die jij gebruikt, de energie die hij van jou voelt zijn belangrijk voor een kind.
Loslaten is een onvermijdelijk onderdeel van groter worden. Het maakt je een zelfstandig persoon. Je geeft je kind jouw vertrouwen en dat is een onbetaalbaar cadeau. Jouw vertrouwen heeft hij nodig om vertrouwen in zichzelf te krijgen. Vertrouwen in zichzelf zorgt voor innerlijke stabiliteit.
Wist je dat dit een onderdeel van hechting is? Als een kind keer op keer niet of nauwelijks wordt losgelaten is dat ongunstig voor het zelfvertrouwen, dan voelt het zich gevangen en denkt hij dat hij niets kan. Als een kind keer op keer juist onbegrensd wordt losgelaten is dat ook niet fijn voor het zelfvertrouwen, dat voelt heel onveilig. Een mooie gulden middenweg is het prettigst. Voor je kind en zeker ook voor jou!
En als ik dan vervolgens na 200x mijn telefoon te hebben gecheckt of ik geen oproep heb gemist mijn lieve jongen (eindelijk) weer oppik met zijn nog natte haren, rode chloorogen en hij op de stoel van de auto ploft met een zucht. Om vervolgens o zo glunderend te zeggen: ‘Het was ZO leuk mam, en oja, ik heb wel tig keer salto’s van de hoge duikplank gemaakt!’, dan ben ik supertrots op hem. Ik zie dat hij weer een klein stukje is gegroeid.
