Toen ik zwanger was van mijn eerste stond voor mij als een paal boven water dat ik na de bevalling gewoon zou blijven werken. Eerlijk gezegd heb ik niet eens bewust nagedacht over andere opties. Niet terugkomen kwam niet in mijn hoofd op. Minder werken eigenlijk ook niet.
Maar… toen de eerste weken na mijn bevalling voorbijvlogen, bijna zonder dat ik er erg in had. Toen mijn gedachte ‘ik heb echt wéken de tijd aan mezelf’ (uhu, dat dacht ik toen) veranderde in ‘aftellen naar weer gaan werken’. Toen begon het toch wel een beetje onrustig te worden in mij.
‘Ik heb net een beetje een ritme met mijn mannetje, hoe ga ik dat ooit allemaal voor 8.00 uur ’s ochtends voor elkaar krijgen? Hoe moet dat nou met hem wegbrengen, hoe moet dat nou met mijn borstvoeding? En oja, hoe krijg ik mijzelf op tijd in de kleren en klaar voor mijn spreekuur of dienst?’
Natuurlijk had ik hier wel over nagedacht maar het kwam ineens dichtbij, er was die confrontatie met de werkelijkheid. En alle onzekerheden die daarbij hoorden.
Uiteindelijk kwam alles gelukkig goed.
Achteraf denk ik; wat leggen wij vrouwen onszelf toch een hoop druk op. Wat leggen wij de lat voor onszelf hoog. We zijn ‘gewoon geworden’ dat we werken, carrière maken, het huishouden draaien, sporten, een sociaal leven hebben, een kind krijgen en dat er niets verandert.
Maar….er verandert wel degelijk iets! Je maakt als je moeder wordt een enorme transformatie door. Je wordt moeder en dat word je voor de rest van je leven. En ja het is geweldig en prachtig, maar ook ja, we willen het liefste een zachte en gemakkelijke overgang terug naar ons oude leven. Alleen met een lief kleintje erbij!
Dat is wel een beetje een utopie. Maar weet je? Je kunt ook heus weer een leuk leven oppakken, het vraagt alleen wat meer denk- en planwerk. Én het vraagt mildheid, liefde, acceptatie, vallen en weer opstaan, vragen, leren, de tijd nemen en focussen op wat er allemaal goed gaat.
Hoe heb jij dat ervaren toen je weer ging werken?
Liefs Dominique
