Voor instagram schreef ik een stukje over mijzelf. In een paar minuten tijd, tussen boodschappen opruimen en naar school snellen om mijn jongste op te halen door, stond er op mijn schermpje een stukje tekst dat meteen klopte. Recht vanuit mijn hart en echt zoals ik ben. Blij word ik daarvan!
Als ik er zo nog eens over nadenk, dan blijft telkens iets van die tekst bij mij terugkomen. De opmerking dat ik van mooie plaatjes houd. Het klopt en ik heb het bijna onbewust opgeschreven. Ik zie ze voor me, ik zie ze de hele dag op social media, in magazines, op tijdlijnen, op TV, bij mensen thuis en in verslagen op mijn telefoon. Mooie plaatjes vol perfectie. Waarom houd ik daar eigenlijk van? Wat zegt dat over mij? En hoe komt het dat juist deze plaatjes mij een fijn gevoel geven?
Daar waar ikzelf inmiddels verre van zulke plaatjes in en rondom mijn huis kan schieten. Met 5 leuke, geweldige maar zeer energieke, sportieve en ondernemende kinderen heb ik een aantal jaren geleden perfectie los moeten laten. En geloof mij….dat is best lastig.
Nadat ik in 3,5 jaar tijd 3 kinderen had gekregen, ik fulltime als verloskundige werkte en alles het liefste zelf wilde regelen, omdat ik niemand anders wilde belasten, werd de druk te hoog. Speelgoed wilde ik netjes opgeruimd, kleertjes moesten matchen en er te gek uitzien, koken deed (en doe) ik vers en from scratch, mijn huis moest altijd opgeruimd, de was keurig gestreken en ja echt op kleur in de kast. Mijn zwangeren en mama’s wilde ik alle liefde, aandacht en de meest geweldige ervaring geven, mijn huis wilde ik rustig en mooi ingericht hebben en mijn tuin kwam zo uit een blad. Maar mèn hé, wat kostte dat allemaal een energie, mijn energie! Ik hield het vol en haalde zeker voldoening uit alles wat zo perfect verliep maar ik had niet door dat dit alles uiteindelijk ten koste van mezelf ging. Ik had het echt waar gewoon niet door!
Engeland
Toen ik zwanger was van mijn vierde gingen wij voor een jaar in Engeland wonen. In een toegewezen ieniemienie huis met plompe, gehuurde meubels, met geen kraak of smaak aan de inrichting, blauwe vloerbedekking, lichtgele muren, plastic kozijnen en met een keukeninrichting die je in een sportkantine nog niet eens ziet. Aanvankelijk probeerde ik met wat meegenomen accessoires de boel eigen en enigszins perfect te maken, maar dat was meer een vlag op een modderschip dan een succes. Ik moest het laten gaan!!
Mooie kleertjes lagen in de kast want de kinderen droegen liever hun makkelijk zittende schooluniform. Er werden hutten in huis gebouwd waarbij we de banken en stoelen omkeerden en waarin ze mochten eten en slapen. Er kon tenslotte niets vies of kapot aan die robuuste donkerbruine meubelstukken in huis.
Daar, in dat huisje in Engeland heb ik mijn focus gelegd op andere dingen. Op meer tijd voor mezelf, tijd om ieder weekend met z’n allen erop uit te trekken, met een picknick de natuur in, tijd om tevreden te zijn met al die spullen die nooit eigen zouden worden.
Na een jaar kwam ik terug in Nederland en was er iets in mij veranderd.
Mijn dochter was inmiddels 4,5 en wist volgens zichzelf heel erg goed hoe de mode in elkaar stak. In plaats van dapper iedere ochtend haar uniform aan te trekken werden nu al die prachtige, snoezige kleertjes tot een carnavalsoutfit gecombineerd waarin ze trots naar beneden kwam en naar school toeging. Ik heb haar enthousiasme en creativiteit uiteraard gelaten en zelfs gestimuleerd, maar jeetje, dat kostte me wel weer een hoop loslaten! Mijn twee oudste jongens werden groter en gingen met hun prachtige speelgoed buitenspelen, verloren dingen (echt, ze presteerden het om met maar 1 schoen thuis te komen, net nieuw gekocht en niet meer terug te vinden!!), raakten van alles kwijt en werden ontzettend vies. En toch, ondanks mijn pogingen de boel enigszins bij elkaar te houden, toch kon ik er makkelijker mijn schouders over ophalen. En dat gaf mij lucht.
Heel eerlijk; een stemmetje in mij bleef maar roepen om de perfectie en bleef maar zeggen dat ik daar gelukkiger van werd, maar uiteindelijk heb ik het opgegeven.
Nu accepteer ik dat mijn huis eruitziet als een verloren potje apenkooien, dat er overal, echt overal papierwerk slingert van gemaakte tekeningen, belangrijke documenten, rapporten, invulstrookjes, post die nog moet worden gelezen en reclamefolders die allang verlopen zijn. Ik accepteer dat er vlekken op mijn peperdure gordijnen zitten, dat de muren gevlekt in plaats van egaal zijn en dat er altijd wel iets van modder, zand, hondenharen of eten op de grond ligt.
Word ik gelukkiger van al die chaos?
Maar nu vraag ik mij af, met mijn geschreven tekst dat ik van mooie plaatjes houd; word ik gelukkiger van al die chaos? Mijn eerlijke antwoord hierop is nee. Ik vind het echt fijner als het niet zo’n troep is. Ik vind het fijner wanneer ik precies weet waar alles ligt, als al het speelgoed bij elkaar ligt en er geen Playmobil tussen de Lego zit. Ik vind het fijner wanneer mensen binnenkomen en zeggen ‘Goh, je zou ook niet zeggen dat jullie hier met 9 mensen wonen, wat een keurig en gezellig huis!’ dan wanneer ik ogen stiekem over mijn tafel of door mijn keuken zie gaan en hen hoor zeggen ‘ Ja bij mij ziet het er ook altijd zo uit’.
Maar wil ik het ten koste van mezelf perfect houden? Mezelf geweld aandoen en het voor iedereen minder leefbaar maken? Wil ik de hele dag als een politieagent lopen roepen en commanderen? Orders lopen geven en minder relaxed zijn? Mijn focus op opruimen en zwoegen hebben? Nee!!
Wat ik wel wil is mezelf geen geweld aandoen, op wat voor manier dan ook. Ik wil tijd maken om te werken aan ons prachtige Colour Your Cloud, lekker en gezond koken, yoga doen en iedere dag van iets genieten. Ik wil voor mezelf zorgen, al ben ik daar nog steeds lerende in, het lukt me steeds beter!
Fijne jeugd
Bovenal wil ik heel graag mijn kinderen een fijne jeugd bezorgen. Ze het gevoel geven dat ‘bij ons thuis altijd alles mag (mits er wel opgeruimd wordt)’. Ik wil hen meegeven dat ze mogen koken, bakken en spelen zoveel als ze maar willen. Dat ze troep mogen maken en met water, zand en modder mogen spelen. Dat ze een echt restaurant van hun keuken mogen maken en dat styling iets is dat vanuit jezelf komt. Dus als ze weer eens in een onooglijke outfit trots een koud geworden kopje koffie in een aftands rood plastic bekertje serveren (waarvan ik echt niet weet waar het vandaan komt) dan kijk ik naar hun snuitjes en knijp mijn ogen een beetje dicht. Ik snuif de geur van de koffie op en slurp deze (met een broodkruimel van 3 weken geleden) dapper op. Ik wil hen zeker ook laten zien dat je leeft met respect voor en naar anderen, dat je je rotzooi opruimt en dat je op een gegeven moment hutten, kapla, legosteden en waterballetten helaas weer opruimt om ze op een ander tijdstip weer eens op te bouwen.
En later, later als ik groot ben….dan heb ik weer mijn keurig opgeruimde huis, dan wordt alles weer schoon, strak en geordend. Ik kijk daar nu al naar uit!
En ondertussen? Ik mijmer bij mooie plaatjes, ik accepteer hoe het werkelijk is, ik geniet van het gekwetter van mijn kinderen in de tuin, ik kruip met een dubbelgeklapte boterham bij ze in de hut om daar te picknicken en ik ben blij dat ik ze tegen elkaar hoor zeggen dat hier altijd alles mag, iedereen welkom is en dat dat zo ontzettend tof is.
x Dominique
